KOP december 2020
Nog net voordat de wereld op slot ging hebben wij dit jaar nog een bezoek kunnen brengen aan onze projecten. Zoals regelmatig, heeft ook dit bezoek weer momenten gekend, die een grote indruk bij mij achterlieten. Een van deze bezoeken wil ik met jullie delen. Heel veel dank gaat uit naar eenieder die ons helpt om dit werk mogelijk te maken.
Met een brok in mijn keel en vochtige ogen.
Als bestuurslid en ambassadeur van KOP – Kiandutu Outreach Project, komen wij al 11 jaar in Kenia om de programma’s die in samenwerking met Macheo draaien, te bekijken en daar waar nodig bij te sturen. Als KOP zijn wij altijd gericht geweest op de sloppenwijk die grenst aan Thikastad; Kiandutu. Omdat wij kortgeleden hebben besloten om binnen onze programma’s meer aandacht te besteden aan kinderbescherming, gaan wij vandaag op pad om hier een indruk van te krijgen.
Vanuit Macheo heb ik de opdracht om onze bezoeken in beeld vast te leggen. Wij gaan niet naar Kiandutu, maar naar de buitengebieden. Op Macheo hebben wij vooraf een briefing met Edward die ons voorbereid op de families die wij gaan bezoeken. Wij vertrekken om half tien en Augustin vergezeld ons. Hij is verantwoordelijk voor de communicatie vanuit Macheo naar buiten; rapportages, foto’s en verslagen. Van mij wil hij vandaag graag wat tips om goede foto’s te maken. Na een lange rit die eerst over verharde wegen gaat maar uiteindelijk over de smalste en bijna onbegaanbare zandwegen bereiken wij het gebied waar wij drie families gaan bezoeken. Ik wil jullie meenemen in het bezoek wat op mij de meeste indruk heeft gemaakt.
Zo komen wij aan op een vlakte waar een huisje staat zonder enige vorm van bescherming eromheen. Als wij de auto parkeren en uitstappen treffen wij voor het huis een aantal jonge kinderen aan. Voor hen op de grond ligt een grote hoeveelheid mais te drogen en bij het naastgelegen huis staat een hok met kippen en geiten. De kinderen zitten onder de vliegen. Er worden voor ons plastic stoelen uit het huis gehaald en wij zoeken een plekje onder de enige boom die er staat. De zon staat loodrecht boven ons en het is erg heet. Vader en moeder zijn op het land, verderop, aan het werk. Een van de kinderen gaat ze halen. Als zij aankomen begroeten wij elkaar hartelijk en neemt de vader bij ons plaats onder de boom en doet zijn verhaal. Zijn dochters, van vier en zes jaar oud, zijn op weg naar school verkracht. Vanmorgen bij de briefing met Edward hebben wij al kennisgenomen van dit verhaal en nu wij hier zijn en worden geconfronteerd met de meisjes komt het erg binnen. De vader vertelt gepassioneerd over wat hun is overkomen. De dader is een bekende van de familie die zij elke dag zien. Hij is nu gearresteerd en in afwachting van een proces. Er is een DNA-onderzoek gaande waar binnenkort de uitslag van wordt verwacht. De medewerkers van Macheo staan de familie bij in counseling, maar ook in de hele rechtsgang, en zij geven aan hier heel dankbaar voor te zijn. De vader laat ons de medische rapporten zien waarin nietsverhullende details staan beschreven.
En voortdurend spookt door mijn hoofd, dit had mijn kleindochter kunnen zijn die nu drieeneenhalf is. Het is gewoon niet te beseffen dat het zo veel uitmaakt waar je wordt geboren. Ondertussen probeer ik te bedenken hoe ik dit ga vastleggen. Als wij klaar zijn voor de foto’s, vraag ik hem of hij met zijn dochters aan de hand het veld in wil lopen. Ik kijk door mijn lens, zie hun weglopen, zoom in, krijg een brok in mijn keel en vochtige ogen en maak een paar waardevolle foto’s. Ik hoop dat ook deze meisjes nog een toekomst hebben, die vanzelfsprekend is voor onze beide kleindochters. En ik voel een diep respect voor de mensen die dagelijks deze families bijstaan bij deze vreselijke gebeurtenissen. Als wij teruglopen naar de auto valt mij iets op wat ik nog wil vastleggen; een knuffel op de grond tussen de mais. Bij mij roept het iets op van de verschrikking die dit gezin heeft getroffen.
Rein Visscher
bestuurslid KOP
Een gift zeer welkom op: NL55INGB0003 6550 57 ten name van Stichting KOP
